Günlerden bir gün, uzak ülkelerinde, yemyeşil bir ormanda bir zürafa ile zebra arkadaş olmuşlar. Zürafa iyilik sever, dost canlısı bir hayvanmış. Zebra ise, kimseye yardım etmeyen, kimseden de yardım istemeyen bir hayvanmış.
Zürafa o kadar iyilik severmiş ki, ormanda hangi hayvanın ayağı taşa değse, ayağı kanasa ona yardım etmeye koşarmış. Günler birbirini kovalarken yine zürafa ile gergedan ormanda gezmeye çıkmışlar, zürafanın evine yakın geldiklerinde, zürafa, zebrayı eve davet etmiş.
Zebra bu daveti kabul edip eve girmişler. Zürafa, misafirine evinde ikramlar vermiş, onunla sohbet edip gülmüşler, eğlenmişler…
Bir zaman sonra zebra, zürafayı evine davet etmiş. Davete icabet etmek gerekir diyerek zürafa da zebranın evine konuk olmuş.
Zebra, misafirine ikramda bulunurken, zürafa da yardım etmek istemiş. Zürafa ne kadar yapmışsa da, zebra hiçbir yardımı kabul etmemiş;
– “Kendi işimi kendim görürürüm” diyerek, zürafanın nazik teklifini kabul etmemiş. Beraber yeyip, içmişler, doyasıya eğlenmişler..
Aradan bir zaman geçmiş, bir gün orman sakinleri toplanıp bir eğlence düzenlemişler. Zürafa, aslan, kaplan, kaplumbağa ve diğer tüm hayvanlar katılmışlar.
Zürafanın gözleri arkadaşı zebrayı aramış ama görememiş. Ne olduğunu merak etmiş, zebranın evinin yolunu tutmuş. Çok geçmeden zebranın evine varıp kapıyı çalmış. Kapıyı ne kadar çalsa da hiç ses çıkaran olmamış.
Zürafanın boyu uzun olduğu için evin içini gösteren havalandırma penceresinden içeriye bakmış. Bir de ne görsün? Arkadaşı zebra, yerde baygın halde yatıyor. Hemen kapıyı kırıp içeri girmiş, arkadaşını aldığı gibi orman hastanesine götürmüş.
Orman hastanesinin hekimi zebrayı muayene etmiş. Neyse ki, çok önemli bir şeyi yokmuş. Gece üstünü açtığı için üşütmüş ve ateşi yükselmiş. Hekim ona tedavi için bir reçete yazmış, her gün mutlaka 1 tane nar yemesi gerektiğini söylemiş. Daha sonra zürafa, zebraya yardım etmek istediğinde zebra hiç itiraz etmemiş. Herkesin bir gün yardıma ihtiyacı olduğunu anlamış, iyilik sever bir arkadaşı olduğu için de ayrıca mutlu olmuş, zebra da hayatı boyunca yardımlaşmayı önemseyeceğine kendine söz vermiş.
Zürafa o kadar iyilik severmiş ki, ormanda hangi hayvanın ayağı taşa değse, ayağı kanasa ona yardım etmeye koşarmış. Günler birbirini kovalarken yine zürafa ile gergedan ormanda gezmeye çıkmışlar, zürafanın evine yakın geldiklerinde, zürafa, zebrayı eve davet etmiş.
Zebra bu daveti kabul edip eve girmişler. Zürafa, misafirine evinde ikramlar vermiş, onunla sohbet edip gülmüşler, eğlenmişler…
Bir zaman sonra zebra, zürafayı evine davet etmiş. Davete icabet etmek gerekir diyerek zürafa da zebranın evine konuk olmuş.
Zebra, misafirine ikramda bulunurken, zürafa da yardım etmek istemiş. Zürafa ne kadar yapmışsa da, zebra hiçbir yardımı kabul etmemiş;
– “Kendi işimi kendim görürürüm” diyerek, zürafanın nazik teklifini kabul etmemiş. Beraber yeyip, içmişler, doyasıya eğlenmişler..
Aradan bir zaman geçmiş, bir gün orman sakinleri toplanıp bir eğlence düzenlemişler. Zürafa, aslan, kaplan, kaplumbağa ve diğer tüm hayvanlar katılmışlar.
Zürafanın gözleri arkadaşı zebrayı aramış ama görememiş. Ne olduğunu merak etmiş, zebranın evinin yolunu tutmuş. Çok geçmeden zebranın evine varıp kapıyı çalmış. Kapıyı ne kadar çalsa da hiç ses çıkaran olmamış.
Zürafanın boyu uzun olduğu için evin içini gösteren havalandırma penceresinden içeriye bakmış. Bir de ne görsün? Arkadaşı zebra, yerde baygın halde yatıyor. Hemen kapıyı kırıp içeri girmiş, arkadaşını aldığı gibi orman hastanesine götürmüş.
Orman hastanesinin hekimi zebrayı muayene etmiş. Neyse ki, çok önemli bir şeyi yokmuş. Gece üstünü açtığı için üşütmüş ve ateşi yükselmiş. Hekim ona tedavi için bir reçete yazmış, her gün mutlaka 1 tane nar yemesi gerektiğini söylemiş. Daha sonra zürafa, zebraya yardım etmek istediğinde zebra hiç itiraz etmemiş. Herkesin bir gün yardıma ihtiyacı olduğunu anlamış, iyilik sever bir arkadaşı olduğu için de ayrıca mutlu olmuş, zebra da hayatı boyunca yardımlaşmayı önemseyeceğine kendine söz vermiş.