Not: Tamamen gerçektir.
GURUR
İkisi de gençti. Arkadaşlıkları dünyalara bedel görülemeyecek bir bağdı. Bu iyi dostlar önemli bir şeyin farkına varmışlardı. Seviyorlardı. Dostluktan öteydi onların ki. Konuşmuşlardı, biliyorlardı, sevgilerinin karşılıklı oluşu adeta uçurmuştu onları. Dostluk bağları birdenbire bir aşka dönüşmüştü. Fakat atladıkları bir konu vardı. Birbirlerine o kadar zıttılar ki ortak hiçbir yanları yoktu. Zaten arkadaşlıklarını güçlendiren kendi eksikliklerini birbirlerinde buluyor olmalarıydı.
Bir aşk; güven ister, sevgi, saygı, fikir birliliği ister. Bu zıtlıkla sadece sevgiyi elde edebildiler. Kişilikleri de farklıydı. Kız; neşeli, inatçı, prensiplerini bırakmayan, iki yüzlülükten nefret eden, yaşadığı ana bakan fakat azimli, lider ruhluydu. Çocuk ise tam tersiydi; neşeli fakat karamsar, isteklerinin peşinden koşmayan daha doğrusu kolay yollara kayan, ileriyi düşünen, aşkını ikinci planda tutan ama bunlara rağmen seven biriydi. İkiyüzlülüğü dezavantajdı. Arkadaşları havalı tiplerdendi. Kızın ise tam tersi. Onaylamıyorlardı çocuğun arkadaşları. Saklamak zorundaydı. Çare yoktu...
Sonunda ayrıldılar. Ne olmuştu sevgilerine? Öpüşüp koklaşmaların ardı bile kesilmezken, bu aşk bağı ne zarara uğramıştı? Yüz yüze bile gelmiyorlardı. Kız çok duygusaldı. Arkadaş bağları da kopmuştu. Ne olmuştu bizim arkadaşlara?
Gururluydu çocuk. Kız ise arkadaşını geri istiyordu. Çocuk çevresindekilere uydu. Kızı dışladı. Onu yalancılıkla suçladı. Nedeni neydi? Eline ne geçecekti. Kız yapayalnız kalmıştı hayatta. Sürekli çocuktan arkadaşlığını aşk değil. Sadece gördüğü yerde selam vermesini, Sadece Arkadaşlığını istiyordu. Fakat her seferinde reddediliyordu! Gurur vardı arada. Çocuk, arkadaşları arasında namı yok olmasın diye bu oyunu oynamak zorundaydı. Eğer arkadaş bile olsalar... Olmuyordu işte, çıkar yol yok! Yiğitliğine b.k sürdürmemek için kıza çektirmediğini bırakmadı. Ne hissettiği bilinmez. Seviyor mu hâlâ? Arkadaşının geri istiyor muydu oda?
Zavallı kız günden güne eriyordu,
her zamanki gibi bugünü düşünerek yaptı yapacağını. Dayanamadı bedeni. Bir kâğıda yazdığı notla beraber herkesin arasında kendini yola atması ve o onda geçen kamyonun altında kalması bir olmuştu. Olay yaşanırken çocukta ordaydı. Koştu kızın yanına. Ağzından şu sözler döküldü;
“ -Bak geldim ne olur iyileş. Gurur içindi hepsi. Bundan sonra arkadaş bile demeyeceğim o yaratıklar yüzünden oldu herşey. Affet beni. Pişmanım, Seni hâlâ seviyorum!!!!!!!!!
Kızın aldığı son solukta ağzından şu sözler döküldü;
“ –Neden sevdiğini yaşarken söylemez insan, neden hikâye bitince başlar pişmanlıklar...“ Geç kalmıştı çocuk. Bu son nefesle dünyası karardı. İyi bir ders vererek gitmişti kız. Gözü cesedin elindeki kâğıda ilişti. Yazı şöyleydi;
“ –Seni hâlâ çok seviyorum. Fakat gururum için bunu yapmam lazım. Beni affet, Çok pişmanım!.......”
ALINTIDIR
GURUR
İkisi de gençti. Arkadaşlıkları dünyalara bedel görülemeyecek bir bağdı. Bu iyi dostlar önemli bir şeyin farkına varmışlardı. Seviyorlardı. Dostluktan öteydi onların ki. Konuşmuşlardı, biliyorlardı, sevgilerinin karşılıklı oluşu adeta uçurmuştu onları. Dostluk bağları birdenbire bir aşka dönüşmüştü. Fakat atladıkları bir konu vardı. Birbirlerine o kadar zıttılar ki ortak hiçbir yanları yoktu. Zaten arkadaşlıklarını güçlendiren kendi eksikliklerini birbirlerinde buluyor olmalarıydı.
Bir aşk; güven ister, sevgi, saygı, fikir birliliği ister. Bu zıtlıkla sadece sevgiyi elde edebildiler. Kişilikleri de farklıydı. Kız; neşeli, inatçı, prensiplerini bırakmayan, iki yüzlülükten nefret eden, yaşadığı ana bakan fakat azimli, lider ruhluydu. Çocuk ise tam tersiydi; neşeli fakat karamsar, isteklerinin peşinden koşmayan daha doğrusu kolay yollara kayan, ileriyi düşünen, aşkını ikinci planda tutan ama bunlara rağmen seven biriydi. İkiyüzlülüğü dezavantajdı. Arkadaşları havalı tiplerdendi. Kızın ise tam tersi. Onaylamıyorlardı çocuğun arkadaşları. Saklamak zorundaydı. Çare yoktu...
Sonunda ayrıldılar. Ne olmuştu sevgilerine? Öpüşüp koklaşmaların ardı bile kesilmezken, bu aşk bağı ne zarara uğramıştı? Yüz yüze bile gelmiyorlardı. Kız çok duygusaldı. Arkadaş bağları da kopmuştu. Ne olmuştu bizim arkadaşlara?
Gururluydu çocuk. Kız ise arkadaşını geri istiyordu. Çocuk çevresindekilere uydu. Kızı dışladı. Onu yalancılıkla suçladı. Nedeni neydi? Eline ne geçecekti. Kız yapayalnız kalmıştı hayatta. Sürekli çocuktan arkadaşlığını aşk değil. Sadece gördüğü yerde selam vermesini, Sadece Arkadaşlığını istiyordu. Fakat her seferinde reddediliyordu! Gurur vardı arada. Çocuk, arkadaşları arasında namı yok olmasın diye bu oyunu oynamak zorundaydı. Eğer arkadaş bile olsalar... Olmuyordu işte, çıkar yol yok! Yiğitliğine b.k sürdürmemek için kıza çektirmediğini bırakmadı. Ne hissettiği bilinmez. Seviyor mu hâlâ? Arkadaşının geri istiyor muydu oda?
Zavallı kız günden güne eriyordu,
her zamanki gibi bugünü düşünerek yaptı yapacağını. Dayanamadı bedeni. Bir kâğıda yazdığı notla beraber herkesin arasında kendini yola atması ve o onda geçen kamyonun altında kalması bir olmuştu. Olay yaşanırken çocukta ordaydı. Koştu kızın yanına. Ağzından şu sözler döküldü;
“ -Bak geldim ne olur iyileş. Gurur içindi hepsi. Bundan sonra arkadaş bile demeyeceğim o yaratıklar yüzünden oldu herşey. Affet beni. Pişmanım, Seni hâlâ seviyorum!!!!!!!!!
Kızın aldığı son solukta ağzından şu sözler döküldü;
“ –Neden sevdiğini yaşarken söylemez insan, neden hikâye bitince başlar pişmanlıklar...“ Geç kalmıştı çocuk. Bu son nefesle dünyası karardı. İyi bir ders vererek gitmişti kız. Gözü cesedin elindeki kâğıda ilişti. Yazı şöyleydi;
“ –Seni hâlâ çok seviyorum. Fakat gururum için bunu yapmam lazım. Beni affet, Çok pişmanım!.......”
ALINTIDIR
