Bir zamanlar bir gürültücü çocuk vardı. Nereye gitse gürültü yapar, herkesi rahatsız ederdi. Bu yüzden de kimseler gürültücü çocuğu sevmezdi. Bazen yürürken öyle sesler çıkarırdı ki, dayanılır gibi değildi. Gürültücü çocuğu gören diğer çocuklar ondan uzaklaşırlar, anneler, babalar da gürültücü çocuğun sesi gelmesin diye kapılarını pencerelerini kapatırlardı. Gürültücü çocuk bir gün fırından ekmek almaya gitti;
– “Saygısızca ve yüksek sesle, heyy fırıncı bana iki tane ekmek ver!” dedi.
Sesi o kadar çok çıktı ki, bebek arabasında uyuyan mini bebek uyanıp ağlamaya başladı. Bebeğin annesi gürültücü çocuğa kızdı,
– “Ne kadar düşüncesiz bir çocuksun! Yavaş konuşmayı beceremiyor musun?” dedi. Ama gürültücü çocuk hiç oralı olmadı. O hala gülerek, kahkaha atarak evine gidiyordu. Gürültücü çocuğun sesi mahalleyi çınlatıyordu.
Sonunda dayanamayan genç bir anne pencereden başını çıkarıp gürültücü çocuğa seslendi;
– Neden böyle gürültü yapıyor, yüksek sesle konuşuyorsun, kahkahalar atıyorsun? Bebeğim hasta ve ağrılar var. Senin sesinden uyuyamıyor. Defol git buradan!
Gürültücü çocuk, hiç aldırış etmeden yüksek sesle kahkaha atmaya, sağa sola bağırmaya, ilginç sesler çıkarmaya devam ediyordu.
Bu duruma artık tahammül edemeyen komşuları bir araya gelip bu durumu ele aldılar. Gürültücü çocuğun kimseyi rahatsız etmeye hakkı yoktu. Gereken dersi alması gerekirdi.
Gürültücü çocuk, ertesi sabah ekmek almak için fırına gitti. Her zaman yaptığı gibi yine bağırmaya başladı;
– “İki tane ekmek ver!”
Fırıncı hiç oralı olmadı. Gürültücü çocuğu görmezden geldi. Gürültücü çocuk ne kadar bağırdıysa da fırıncı onu görmezlikten geldi ve gürültücü çocuk ekmek almadan eve gitti.
Eve giderken de yolda garip garip sesler çıkarıp ıslık çalıyordu. Bir evin önünden geçerken üst kattan başına bir kova soğuk su döktüler ve gürültücü çocuk soğuktan tir tir titreyerek evine döndü.
Neden insanlar bana karşı böyle davranıyor diye düşünürken, komşularına çok saygısız davrandığını fark etti. Gürültücü çocuğun bir daha sesini duyan olmadı.
– “Saygısızca ve yüksek sesle, heyy fırıncı bana iki tane ekmek ver!” dedi.
Sesi o kadar çok çıktı ki, bebek arabasında uyuyan mini bebek uyanıp ağlamaya başladı. Bebeğin annesi gürültücü çocuğa kızdı,
– “Ne kadar düşüncesiz bir çocuksun! Yavaş konuşmayı beceremiyor musun?” dedi. Ama gürültücü çocuk hiç oralı olmadı. O hala gülerek, kahkaha atarak evine gidiyordu. Gürültücü çocuğun sesi mahalleyi çınlatıyordu.
Sonunda dayanamayan genç bir anne pencereden başını çıkarıp gürültücü çocuğa seslendi;
– Neden böyle gürültü yapıyor, yüksek sesle konuşuyorsun, kahkahalar atıyorsun? Bebeğim hasta ve ağrılar var. Senin sesinden uyuyamıyor. Defol git buradan!
Gürültücü çocuk, hiç aldırış etmeden yüksek sesle kahkaha atmaya, sağa sola bağırmaya, ilginç sesler çıkarmaya devam ediyordu.
Bu duruma artık tahammül edemeyen komşuları bir araya gelip bu durumu ele aldılar. Gürültücü çocuğun kimseyi rahatsız etmeye hakkı yoktu. Gereken dersi alması gerekirdi.
Gürültücü çocuk, ertesi sabah ekmek almak için fırına gitti. Her zaman yaptığı gibi yine bağırmaya başladı;
– “İki tane ekmek ver!”
Fırıncı hiç oralı olmadı. Gürültücü çocuğu görmezden geldi. Gürültücü çocuk ne kadar bağırdıysa da fırıncı onu görmezlikten geldi ve gürültücü çocuk ekmek almadan eve gitti.
Eve giderken de yolda garip garip sesler çıkarıp ıslık çalıyordu. Bir evin önünden geçerken üst kattan başına bir kova soğuk su döktüler ve gürültücü çocuk soğuktan tir tir titreyerek evine döndü.
Neden insanlar bana karşı böyle davranıyor diye düşünürken, komşularına çok saygısız davrandığını fark etti. Gürültücü çocuğun bir daha sesini duyan olmadı.