Resûlullâh Efendimiz sallallâhü aleyhi ve sellem buyurdular ki:
“Ashabımı bana bırakın (onlar hakkında kötü söz söylemeyin). Nefsim kudretinde olan Allâhü Teâlâ’ya yemin ederim ki siz Uhud dağı veya dağlar kadar altın infak etseniz (zekât ve sadaka verseniz) onların amellerine yetişemezsiniz” (Hadîs-i Şerîf, Müsned-i Ahmed)
“Ashâbıma fenâ sözler edenler hariç bütün ümmetime şefaatim mübahtır.” (Kenzü’l-Ummal)
“Ashâbım hakkında Allâh’dan korkun (Bunu iki defa tekrarladılar). Onları benden sonra hedef edinmeyin. Onları seven, bana olan sevgisinden onları sevmiştir. Onlara buğzeden bana olan kininden buğzetmiştir. Onlara eziyet eden hakikatte bana eziyet etmiştir. Bana eziyet eden Allâh’a ezâ etmiş, onu gazaplandırmış olur. Allâhü Teâlâ’yı gazaplandıranı da ansızın Allâh’ın azâbının yakalaması yakındır.” (Tirmizî)
“Ashâbım hakkında güzel söz söyleyen kimse (kâmil) mü’mindir”. (Kenzü’l-Ummal)
“Allâhü Teâlâ beni seçti ve benim için de Ashâbımı seçti. Onlardan bana vezirler, akrabalar ve yardımcılar verdi. Allâh’ın, meleklerin ve bütün insanların lâneti onlara kem söz edene olsun. Kıyâmet gününde böylelerinin farz ve nâfile hiçbir ibâdetleri kabul olunmaz.” (Câmiu’l-Ehâdîs)
“Ey insanlar! Ebûbekir, asla bana eziyet vermemiştir. Bunu ona bildirin. Ey insanlar! Ben, Ebûbekir’den, Ömer’den, Osman’dan, Ali’den, Talha’dan, Zübeyr’den, Sa’d’dan, Abdurrahman ibn-i Avf’dan ve ilk muhâcirlerden râzıyım. Bunu (rızâmı), onlara bildirin.
Ey insanlar! Muhakkak Allâhü Teâlâ, Bedir Harbi’nde ve Hudeybiye’de bulunanları bağışlamıştır.
Ey insanlar! Damatlarım (Hz. Osman ve Hz. Ali), kayınpederlerim (Hz. Ebûbekir ve Ömer) ve Ashabım(ın tamamı) hakkında benim hakkımı gözetin ki, onlardan birine yapılacak bir zulümden ötürü Allah sizi asla hesaba çekmesin. Çünkü bu zulüm bağışlanan şeylerden değildir.
Ey insanlar! Dillerinizi Müslümanlara kötü söyleyip onlara eziyet etmekten tutun. Müslümanlardan birisi ölünce onun hakkında yalnız hayır söyleyin.”
[Câmiu’l-Ehâdîs]
