Antisemitizm, genel olarak dünyada yahudi karşıtlığı olarak anlaşılsada aslında semetik milletlere karşıtlık anlamına gelmektedir.
Antisemitizmin tohumları ilk çağlarda Yahudilerin yaşadıkları putperest toplumlarla çelişkiye düşmeleri sonucu atıldı. Yahudilerin putperestliğe karşı çıkmalarının nedeni ülkelerine bağlı olmamaları biçiminde algılandı. Kısacası başlangıçta anti-semitizmin temelini din farklılıkları oluşturdu.
Hristiyanlığın ortaya çıkmasından sonra anti-semitist hareketler Hıristiyanlık inancını Yahudi sızmasından korumak ve İsa‘nın çarmıha gerilişinin intikamını almak karakterine büründü. Roma İmparatorluğu zamanında İskenderiye‘de yapılan Yahudi azaltımı buna bir örnektir.
Ortaçağda zaman zaman Yahudiler aleyhinde bir takım söylentiler ortaya çıkıyor ve bu söylentilerden etkilenen halk Yahudilere karşı kanlı eylemler yapıyordu. Mesela Hristiyan çocuklarının Yahudi ayinlerinde kurban edildiği inancı gibi. Her Fısıh (Pesah) bayramında Ortodoks Rumlar “iğneli fıçı” (Kan iftirası; çocuk kaçırıp kanını hamursuza doğramak) iddiasıyla Yahudi mahallelerinde kanlı savaşlar çıkarırlardı. Bu gerilim, Osmanlı Devlet idaresinde bu iki halkın beraber yaşadığı yerlerde de devam etmiştir. Bu nedenle Osmanlı mülki idaresi Yahudi mahallerini korumak için geniş tedbirler almak zorunda kalırlardı.[1] Ortaçağda, Müslüman ülkelerde anti-semitizm ehli kitap sayılan Yahudiler’in zımmilik statüsüne tabi tutulması sonucu bir sorun oluşturmadı. Müslüman İspanya‘da (Endülüs), Bağdat, Şam ve Kudüs‘te Yahudiler ticaret dallarında özgürce çalıştılar ve yahudiliğie büyük katkılarda bulundular.
19. yüzyılda milliyetçilik akımının Avrupa‘yı etkisi altına alması sonucu anti-semitizmin dayanağı dinsel nitelikten ırksal üstünlüğe kayarak kitlelerden büyük destek gördü. Anti-semitizm bazı devletlerin devlet politikası haline geldi. Örneğin Orta Çağ‘da Rusya‘da Çarlık dönemi boyunca devlet politikasının bir parçası olarak süre gelmiştir. Yahudilerin özellikle Almanya ve Avusturya gibi ülkelerde çok iyi koşullarda yaşamaları, milliyetçilik akımının etkisiyle Yahudileri birinci hedef haline getirdi.Yahudiler tarihlerinde en rahat çalışma ortamlarını islami yönetimlerde bulmuşlardır.
Antisemitizmin en şiddetli şekillerinden biri 1933‘ten sonra Hitler ve Nazi partisi tarafından ortaya atıldı, Almanya‘da ve II. Dünya Savaşında Alman orduları tarafından işgal edilen memleketlerde uygulandı. Yahudilere karşı alınan tedbirlerin amacı, toplama kamplarında sistemli bir şekilde yok edilmeleriydi. En büyük katliam Polonya‘da yapıldı. II. Dünya Savaşı boyunca Almanlar tarafından 6 milyon civarında Yahudi öldürülmüştür. Bunların birbuçuk milyonu çocuktur.
Bugün, sosyal planda antisemitizm bazen Yahudilerle temastan kaçınma şeklinde olur. Bu durum birçok memlekette, özellikle ABD‘de, en önemli Yahudi cemaatinin bulunduğu New York‘ta bile görülmektedir.
Antisemitizmin tohumları ilk çağlarda Yahudilerin yaşadıkları putperest toplumlarla çelişkiye düşmeleri sonucu atıldı. Yahudilerin putperestliğe karşı çıkmalarının nedeni ülkelerine bağlı olmamaları biçiminde algılandı. Kısacası başlangıçta anti-semitizmin temelini din farklılıkları oluşturdu.
Hristiyanlığın ortaya çıkmasından sonra anti-semitist hareketler Hıristiyanlık inancını Yahudi sızmasından korumak ve İsa‘nın çarmıha gerilişinin intikamını almak karakterine büründü. Roma İmparatorluğu zamanında İskenderiye‘de yapılan Yahudi azaltımı buna bir örnektir.
Ortaçağda zaman zaman Yahudiler aleyhinde bir takım söylentiler ortaya çıkıyor ve bu söylentilerden etkilenen halk Yahudilere karşı kanlı eylemler yapıyordu. Mesela Hristiyan çocuklarının Yahudi ayinlerinde kurban edildiği inancı gibi. Her Fısıh (Pesah) bayramında Ortodoks Rumlar “iğneli fıçı” (Kan iftirası; çocuk kaçırıp kanını hamursuza doğramak) iddiasıyla Yahudi mahallelerinde kanlı savaşlar çıkarırlardı. Bu gerilim, Osmanlı Devlet idaresinde bu iki halkın beraber yaşadığı yerlerde de devam etmiştir. Bu nedenle Osmanlı mülki idaresi Yahudi mahallerini korumak için geniş tedbirler almak zorunda kalırlardı.[1] Ortaçağda, Müslüman ülkelerde anti-semitizm ehli kitap sayılan Yahudiler’in zımmilik statüsüne tabi tutulması sonucu bir sorun oluşturmadı. Müslüman İspanya‘da (Endülüs), Bağdat, Şam ve Kudüs‘te Yahudiler ticaret dallarında özgürce çalıştılar ve yahudiliğie büyük katkılarda bulundular.
19. yüzyılda milliyetçilik akımının Avrupa‘yı etkisi altına alması sonucu anti-semitizmin dayanağı dinsel nitelikten ırksal üstünlüğe kayarak kitlelerden büyük destek gördü. Anti-semitizm bazı devletlerin devlet politikası haline geldi. Örneğin Orta Çağ‘da Rusya‘da Çarlık dönemi boyunca devlet politikasının bir parçası olarak süre gelmiştir. Yahudilerin özellikle Almanya ve Avusturya gibi ülkelerde çok iyi koşullarda yaşamaları, milliyetçilik akımının etkisiyle Yahudileri birinci hedef haline getirdi.Yahudiler tarihlerinde en rahat çalışma ortamlarını islami yönetimlerde bulmuşlardır.
Antisemitizmin en şiddetli şekillerinden biri 1933‘ten sonra Hitler ve Nazi partisi tarafından ortaya atıldı, Almanya‘da ve II. Dünya Savaşında Alman orduları tarafından işgal edilen memleketlerde uygulandı. Yahudilere karşı alınan tedbirlerin amacı, toplama kamplarında sistemli bir şekilde yok edilmeleriydi. En büyük katliam Polonya‘da yapıldı. II. Dünya Savaşı boyunca Almanlar tarafından 6 milyon civarında Yahudi öldürülmüştür. Bunların birbuçuk milyonu çocuktur.
Bugün, sosyal planda antisemitizm bazen Yahudilerle temastan kaçınma şeklinde olur. Bu durum birçok memlekette, özellikle ABD‘de, en önemli Yahudi cemaatinin bulunduğu New York‘ta bile görülmektedir.
