Haykırıyordu;
Arka Fon'da Çalan Melodiler,
Şiir'e Ahenk Tutabilmenin Mücadelesiydi;
Yakarışlarıyla Sızlatıyordu Titretiyordu Kalemi.
Bilemiyorduki Kalemden Dökülen Kelimerin,
Ardında Saklı Kalan Gözyaşlarının Rengini.
Yürekten Dökülen ; Hüzün ,Vuslat Karışımı,
Cümlelerin Arasına Buğulu Buğulu Karışıyordu;
Arka Plandan Ahenkli Fon Tonuyla...
Yüreğin Sessiz Çığlıklıkları Hece Hece,
Dökülürken Kalem'den Kağıda,
Arada Bir Eşlik Ediyordu Damlayan Gözyaşları...
Oysaki Mürekkep Yerine Gözyaşlarıyla;
Yazılması Gereken Kelimelerdi.
Heleki Yürekteki Yaranın Lekesini ;
Taşıyan O Cümle Döküldüğünde Kalem'den,
O Cümle İşte , Bu Cümle Yani ;
'' Adını Yaşam Koyduğum Bir Celladın Avuçlarında,
Tırnaklarıyla Parçalanmış Yüreğin Sahibiyim''
Parçalanmış Yüreğimdeki İç Sızıntıma,
İçten İçten Kanayan Yarama,
Dışarıdan Eşlik Ediyordu.
Damlayan Gözyaşları...
Yarım Ve Enkaz Altında Kalan Bir Ömrün,
İçini Derinden Derine Sızlatan ,
Her Melodisini Vurguluyarak Ahenk Tutup,
Sessiz Haykırışların Melodisi Olmaya ,
Kalemin Döktüğü Derin Duyguların,
Notası Olmaya Çabalıyordu.
Kalem Son Satırları Titreye Titreye ,
Dökerken Son Dizelere,
Sonlandırmaya Çalıştıkça Virgülle Devamı,
Geliyordu...
Çünkü ;
Yürekteki Sızının , Yürekteki Yaranın ,
Kanayan İç Yaranın , Dökülen Gözyaşlarının,
Notası da Melodiside Bir Türlü Çalınmamıştı...
Yürek Yarasının , Parçalanmış Hayallerin,
Dökülen Gözyaşlarının , Enkaz Edilmiş Bir Ömrün,
Bir Melodisi Olmalı Ve Haykırış Etmeliydi...!
Arka Fon'da Çalan Melodiler,
Şiir'e Ahenk Tutabilmenin Mücadelesiydi;
Yakarışlarıyla Sızlatıyordu Titretiyordu Kalemi.
Bilemiyorduki Kalemden Dökülen Kelimerin,
Ardında Saklı Kalan Gözyaşlarının Rengini.
Yürekten Dökülen ; Hüzün ,Vuslat Karışımı,
Cümlelerin Arasına Buğulu Buğulu Karışıyordu;
Arka Plandan Ahenkli Fon Tonuyla...
Yüreğin Sessiz Çığlıklıkları Hece Hece,
Dökülürken Kalem'den Kağıda,
Arada Bir Eşlik Ediyordu Damlayan Gözyaşları...
Oysaki Mürekkep Yerine Gözyaşlarıyla;
Yazılması Gereken Kelimelerdi.
Heleki Yürekteki Yaranın Lekesini ;
Taşıyan O Cümle Döküldüğünde Kalem'den,
O Cümle İşte , Bu Cümle Yani ;
'' Adını Yaşam Koyduğum Bir Celladın Avuçlarında,
Tırnaklarıyla Parçalanmış Yüreğin Sahibiyim''
Parçalanmış Yüreğimdeki İç Sızıntıma,
İçten İçten Kanayan Yarama,
Dışarıdan Eşlik Ediyordu.
Damlayan Gözyaşları...
Yarım Ve Enkaz Altında Kalan Bir Ömrün,
İçini Derinden Derine Sızlatan ,
Her Melodisini Vurguluyarak Ahenk Tutup,
Sessiz Haykırışların Melodisi Olmaya ,
Kalemin Döktüğü Derin Duyguların,
Notası Olmaya Çabalıyordu.
Kalem Son Satırları Titreye Titreye ,
Dökerken Son Dizelere,
Sonlandırmaya Çalıştıkça Virgülle Devamı,
Geliyordu...
Çünkü ;
Yürekteki Sızının , Yürekteki Yaranın ,
Kanayan İç Yaranın , Dökülen Gözyaşlarının,
Notası da Melodiside Bir Türlü Çalınmamıştı...
Yürek Yarasının , Parçalanmış Hayallerin,
Dökülen Gözyaşlarının , Enkaz Edilmiş Bir Ömrün,
Bir Melodisi Olmalı Ve Haykırış Etmeliydi...!
