yalnızlığım
yaşamak istediğim ne diye düşündüm çoğu zaman cevabı ne mi diyorsun? cevabı yok.çünkü ne yaşamak istediğimi ne yaptığımı neyi yaşadığımı bilmiyorum.her şey çevremi sarmış kurtulmak mümkün değilmiş gibi hissediyorum.çevremi bir sürü sahte yüz ve her davranışlarıyla kendimi onları hayatımı daha çok sorgulamama neden olan bir sürü kişi sarmış ve ben aralarında sıkışmış çaresiz bir şekilde sadece düşünüyorum bazen onu bile yapamıyorum.sadece nereye sürüklenirsem gidiyorum.
gürültü her an kulağımda yankılanan gürültü alıp götürüyorsun içimdeki bir parça umudu ve kalabalığın içinde sıkışmış yalnızlık gelip beni buluyor.bir an kurtulamk istediğim yalnızlığım gürültünün ve kalabalığın içinde yine beni yakalıyor.yine esiri oluyorum.gürültü kulağımda uğuldarken onlarca farklı ses kulağıma gelirken ben ne kadar yalnız olduğumu hissediyorum.belki de diyorum içimdeki o kendimi avutma isteğiyle belkide ben boyle istedim belkide bende o gürültünün içine katılıp onalrdan bir ses onlardan bir parça olabilirim bir anlığına…ama bunun benim yalnızlığımı sona erdirmeyeceğini sadece yalnızlığımı bir anlığına unutturabileceğini biliyorum.ama ben ne olursa olsun o gürültünün içine katılmak istemiyorum.belki bunu yaptığımda ruhum acı çekiyor yalnızlığımla belkide kızıyor bana belkide ağlıyor ama ruhum benim olarak kalıyor.yalnızlığım bana hüzün veren beni herkesten ayıran herkes yalan diyen bir dostum oldu.herkesin konuşabilecek bir sürü konusu anlatabilecek bir çok olayı varken ben hepsini içimde yaşıyorum.belkide yaşamıyorum çunku anlatabilecek ne bir olayım ne de bir konum vardır.yalnılık en alakasız anda herkes gülerken herkes konuşabilecek bir konu bulurken gelir.daha çok kaplar benliğini.kutrulmak bağırmak kaçarak uzaklaşamak istersin ama yapamazsın.senin bunları yapamanı engelleyen bir çok neden vardır.ağlamak içindekileri dökemek istersin ama yapamazsın.çünkü çevrene toplanmış olan o sahte suratların o garip şaşkınlık dolu sorgulayan meraklı bakışlarına,durmadan soru sormalarına en yapmacık halleriyle seni avutmalarına katlanamazsın.en yalnız olduğun anda hissedersin hep yalnız olduğunu en yakınlarınla eğlenirken,gülerken,bir çok olay yaşarken bile ne kadar yalnız olduğunu hissedersin.hep onlarla aranda duran bir boşluk kopmuş bir bağ olduğunu anlarsın.benim hüzünlü dostum kaderine mahkum hep akıllara hüznü getiren dostum.sende yalnızsın belki adı üstünde yalnızlığımsın belki de bütün duyguların içinde sende tek başınasındır.bana hüzün veren dostum belki sana ihanet olacak belki de seni hüznünle tek başına bırakmak olacak.ama bende gidiyorum o gürültüye katılmaya.hüznümü bir tarafa atım yüzümdeki gülümseyişimle ben de gidiyorum onlarca sesten biri olmaya.
yaşamak istediğim ne diye düşündüm çoğu zaman cevabı ne mi diyorsun? cevabı yok.çünkü ne yaşamak istediğimi ne yaptığımı neyi yaşadığımı bilmiyorum.her şey çevremi sarmış kurtulmak mümkün değilmiş gibi hissediyorum.çevremi bir sürü sahte yüz ve her davranışlarıyla kendimi onları hayatımı daha çok sorgulamama neden olan bir sürü kişi sarmış ve ben aralarında sıkışmış çaresiz bir şekilde sadece düşünüyorum bazen onu bile yapamıyorum.sadece nereye sürüklenirsem gidiyorum.
gürültü her an kulağımda yankılanan gürültü alıp götürüyorsun içimdeki bir parça umudu ve kalabalığın içinde sıkışmış yalnızlık gelip beni buluyor.bir an kurtulamk istediğim yalnızlığım gürültünün ve kalabalığın içinde yine beni yakalıyor.yine esiri oluyorum.gürültü kulağımda uğuldarken onlarca farklı ses kulağıma gelirken ben ne kadar yalnız olduğumu hissediyorum.belki de diyorum içimdeki o kendimi avutma isteğiyle belkide ben boyle istedim belkide bende o gürültünün içine katılıp onalrdan bir ses onlardan bir parça olabilirim bir anlığına…ama bunun benim yalnızlığımı sona erdirmeyeceğini sadece yalnızlığımı bir anlığına unutturabileceğini biliyorum.ama ben ne olursa olsun o gürültünün içine katılmak istemiyorum.belki bunu yaptığımda ruhum acı çekiyor yalnızlığımla belkide kızıyor bana belkide ağlıyor ama ruhum benim olarak kalıyor.yalnızlığım bana hüzün veren beni herkesten ayıran herkes yalan diyen bir dostum oldu.herkesin konuşabilecek bir sürü konusu anlatabilecek bir çok olayı varken ben hepsini içimde yaşıyorum.belkide yaşamıyorum çunku anlatabilecek ne bir olayım ne de bir konum vardır.yalnılık en alakasız anda herkes gülerken herkes konuşabilecek bir konu bulurken gelir.daha çok kaplar benliğini.kutrulmak bağırmak kaçarak uzaklaşamak istersin ama yapamazsın.senin bunları yapamanı engelleyen bir çok neden vardır.ağlamak içindekileri dökemek istersin ama yapamazsın.çünkü çevrene toplanmış olan o sahte suratların o garip şaşkınlık dolu sorgulayan meraklı bakışlarına,durmadan soru sormalarına en yapmacık halleriyle seni avutmalarına katlanamazsın.en yalnız olduğun anda hissedersin hep yalnız olduğunu en yakınlarınla eğlenirken,gülerken,bir çok olay yaşarken bile ne kadar yalnız olduğunu hissedersin.hep onlarla aranda duran bir boşluk kopmuş bir bağ olduğunu anlarsın.benim hüzünlü dostum kaderine mahkum hep akıllara hüznü getiren dostum.sende yalnızsın belki adı üstünde yalnızlığımsın belki de bütün duyguların içinde sende tek başınasındır.bana hüzün veren dostum belki sana ihanet olacak belki de seni hüznünle tek başına bırakmak olacak.ama bende gidiyorum o gürültüye katılmaya.hüznümü bir tarafa atım yüzümdeki gülümseyişimle ben de gidiyorum onlarca sesten biri olmaya.
