avuçlarım kanıyor ey ölüm

/avuçlarım kanıyor ey ölüm,
yakınlığın kadardır seni kendimden uzaklaştırma çabam,
içimdesin aslında; şahdamarımdan yakın,
ahirinden korktuğumdan olsa gerek,
içimde küçültmeye çalıştığım bir sevdasın…

avuçlarım kanıyor ey ölüm,

çünkü hayatım avuçlarımdan kayıp gidiyor;
bakakalıyorum her geçen günün ahirinde,
bakakalıyorum avuçlarımın sızısını çeke çeke…/

ey ölüm,
biçereyiz bak!
ümmetçe…
biçareyiz bak!
bilgilerimiz yetmiyor kanayan yaralarımızı iyileştirmeye,
avuçlarımızdan kayıp giderken hayat,
sevmek yetmiyor hayatı;
sevmeyi bilmek gerek belki de
yaraları sevgiyle onarmak gerek…

ey ölüm,
biz kimi ‘öncelikli’ seveceğimizin bilgisinden yoksuluz;
yaralarımız ondandır;
yanışımız ondan,
çaresizliğimiz ondan…
uzak kalma bize; içimizin dostu ol,
senle varalım yar’e;
rabıtanla dirilelim;
acı(t)masın hayatın avuçlarımızdan kayıp gidişi,
acıtmasın yar’ın yüzümüze bakışı…

nokta!

ve
avuçlarımızda kalanlarla günü geçiriz
ama sol yanımız hep bir şeyler fısıldar durur;
'geçen gün ömürdendir'
nokta!
Alıntı​