Resûlullah (sallallâhü aleyhi ve sellem) Efendimiz buyurdular:
• “Muhakkak Allâhü Teâlâ, beni seçti, benim için de Ashâbımı seçti. Onlardan bana vezirler, yardımcılar, akrabâlar kıldı. Kim onlara kötü söz söylerse Allâh'ın, meleklerin ve bütün insanların lâneti üzerine olsun. Allâhü Teâlâ böyle kimsenin -farz ve nâfile- hiçbir ibâdetini kabûl etmez.”
Abdullâh bin Mes‘ûd (r.a.) anlattı: Bir adam Resûlullah Efendimize geldi ve: “Bir topluluğu sevdiği halde onlara kavuşamayan kimse için ne buyurursunuz, onun hâli ne olur?” diye sordu. Peygamberimiz (s.a.v.): “Kişi sevdiği ile beraberdir” buyurdular.
Resûlullah Efendimiz (s.a.v.) buyurdular: “Ashâbıma iyilikte bulunun, sonra onlardan sonra gelen (tâbiîne) ve onlardan sonra gelene (tebe-i tâbiîne) de iyilik edin.”
Ashâb-ı Kirâm'a iyilik; onları sevmek, onlar için istiğfâr etmek, Allah'tan rahmet temennî etmek, aralarında geçmiş olan hâdiselere dair dilini tutmaktır.
Ashâb-ı Kirâm'ı sevmek ve onlar hakkında kötü söz söylememek bütün Ümmet-i Muhammed'in üzerine vaciptir. Hz. Ali Efendimizle harb eden sahabeler hakkında da kötü söz söylememelidir. Zira onlar müctehid idiler, Allah katında mazeretleri olur. Amma fenâ söz eden Peygamberimizin huzurunda mahcup kalır. Kıyâmet gününde insanların karşılaşacakları ilk hüsran (ziyan) Ashâb-ı Kirâm'ın şefâatinden mahrum kalmalarıdır. Ondan sonraki ziyan sevaplarının gıybet ettiği kimselere verilmesidir. İşte o zaman Allâhü Teâlâ'nın huzurunda münâfıklığı meydana çıkar.
Abdullah İbn-i Ömer (r.anhümâ) buyurdu: Muhammed Mustafa Aleyhisselâm’ın Ashâbından hiçbirini kötülemeyin. Muhakkak onlardan birinin işlediği anlık bir amel, sizin ömür boyu işleyeceğiniz hayırlı amellerinizin tamamından daha faziletlidir.”
[Cilaü’l-Kulûb ve Keşfü’l-Kürûb bi-Menâkıb-ı Ebî Eyyub]
*
• “Muhakkak Allâhü Teâlâ, beni seçti, benim için de Ashâbımı seçti. Onlardan bana vezirler, yardımcılar, akrabâlar kıldı. Kim onlara kötü söz söylerse Allâh'ın, meleklerin ve bütün insanların lâneti üzerine olsun. Allâhü Teâlâ böyle kimsenin -farz ve nâfile- hiçbir ibâdetini kabûl etmez.”
Abdullâh bin Mes‘ûd (r.a.) anlattı: Bir adam Resûlullah Efendimize geldi ve: “Bir topluluğu sevdiği halde onlara kavuşamayan kimse için ne buyurursunuz, onun hâli ne olur?” diye sordu. Peygamberimiz (s.a.v.): “Kişi sevdiği ile beraberdir” buyurdular.
Resûlullah Efendimiz (s.a.v.) buyurdular: “Ashâbıma iyilikte bulunun, sonra onlardan sonra gelen (tâbiîne) ve onlardan sonra gelene (tebe-i tâbiîne) de iyilik edin.”
Ashâb-ı Kirâm'a iyilik; onları sevmek, onlar için istiğfâr etmek, Allah'tan rahmet temennî etmek, aralarında geçmiş olan hâdiselere dair dilini tutmaktır.
Ashâb-ı Kirâm'ı sevmek ve onlar hakkında kötü söz söylememek bütün Ümmet-i Muhammed'in üzerine vaciptir. Hz. Ali Efendimizle harb eden sahabeler hakkında da kötü söz söylememelidir. Zira onlar müctehid idiler, Allah katında mazeretleri olur. Amma fenâ söz eden Peygamberimizin huzurunda mahcup kalır. Kıyâmet gününde insanların karşılaşacakları ilk hüsran (ziyan) Ashâb-ı Kirâm'ın şefâatinden mahrum kalmalarıdır. Ondan sonraki ziyan sevaplarının gıybet ettiği kimselere verilmesidir. İşte o zaman Allâhü Teâlâ'nın huzurunda münâfıklığı meydana çıkar.
Abdullah İbn-i Ömer (r.anhümâ) buyurdu: Muhammed Mustafa Aleyhisselâm’ın Ashâbından hiçbirini kötülemeyin. Muhakkak onlardan birinin işlediği anlık bir amel, sizin ömür boyu işleyeceğiniz hayırlı amellerinizin tamamından daha faziletlidir.”
[Cilaü’l-Kulûb ve Keşfü’l-Kürûb bi-Menâkıb-ı Ebî Eyyub]
*
